Natuurgroep Gestel neemt senioren mee de natuur in.

Om 9:20 uur stonden al veel gegadigden voor de seniorenwandeling te wachten op Haanwijk en de toestroom bleef aanhouden. Uiteindelijk stonden ruim 70 personen in de startblokken en vroeg Michel van de Langenberg even ieders aandacht. Hij verwelkomde allen op deze mooie, rustige voorjaarsdag en stelde voor om drie groepen te formeren; één onder leiding van Bert Subelack, één met Peter Janssen als gids en één met Michel zelf. Alle drie groepen gingen een aparte kant op om zo wandelingen van verschillende aard te kunnen maken.
Jullie verslaggever deelde zichzelf bij Michel in en van die wandeling volgt dan hier in een notendop verslag.

Gestart werd op de zogenaamde Ganzendreef. Deze was nu totaal ontsloten en dus voortaan voor publiek volledig toegankelijk gemaakt. De Ganzendreef bevindt zich tussen het ontvangstcentrum van Brabants Landschap en de witte boerderij Oud Herlaer.
Al snel stond Michel stil om ons deelgenoten te maken van zijn kennis der natuur en, in sommige gevallen, der cultuur. Waar was zijn oog op gevallen? Op Look zonder Look, een plant die sterk ruikt naar ui als je een blad kneust. Toch blijkt (bij naslag) de plant niet tot de allium-familie te behoren. Look zonder Look is een van de waardplanten van het oranjetipje. Michel sprak ook nog over stinsenplanten, zoals de bosanemoon die nu volop bloeit. Ook de daslook (wel een alliumsoort en tegelijk stinsenplant!) liet zich zien. Het woord “stinsen” komt uit Friesland en betekent “stenen” . Stinsenplanten werden in vroeger eeuwen voornamelijk rondom statige Friese landhuizen geplant.

De bever is zo’n honderd meter verwijderd van onze dreef inmiddels gesignaleerd! Het dier was in Nederland praktisch uitgestorven, maar een aantal is in de jaren tachtig weer hier te lande uitgezet vanuit de toenmalige DDR. En nu heeft hij zijn sporen al nagelaten bij de Dommel door het omknagen van populieren, om zijn beverdam te maken. Michel verhaalde dat hij een bever in het water al zelf gezien had toen hij recentelijk bij Oud Herlaer in zijn roeiboot op een afgesloten zijtak van de Dommel zat!

De grote witte boerderij (“Out Herlaer” staat er in zwarte letters op) is niet langer omgeven door de lelijke stallen en loods. Dit alles is onlangs afgebroken en met de grond gelijk gemaakt, grond die nu gesaneerd wordt. De bedoeling is het geheel te verkopen waarbij zeer strenge voorwaarden aan de uiteindelijke koper gesteld wordt, waaronder uiteraard het behoud van de natuurlijke waarden rondom.
Michel toonde ons een tekening van het kasteel zoals die er wellicht ooit heeft uitgezien.
Een gedeelte van de contouren van het kasteel dat daar vroeger gestaan heeft, is bloot gekomen bij de grondsanering. Wij hoopten die delen nog te kunnen bekijken, maar intussen was alles bedekt met een zandlaag en het geheel met stenen bestraat. Eén deelnemer had ongeveer een week geleden nog wel op tijd een foto kunnen maken van enkele overblijfselen, waarbij wij hopen dat wij die foto van hem toegestuurd krijgen.

Wij maakten vervolgens een oversteekje naar het Sterrenbos, waar wij veel sporen van de das aantroffen, zoals wissels en graafsporen. Dassen hebben nu jongen en moeten derhalve nu hard werken om aan de “uitbreidings-kost” te komen. Dassen zijn erg schuw en zullen zich niet snel vertonen als er mensen en honden in de buurt rondlopen of er net hebben rondgelopen. De das kan weliswaar slecht zien, maar kan des te beter ruiken. Zodra het dier de geur van in zijn ogen vijanden waarneemt, blijft het in zijn burcht. Gelet op het noodzakelijke fourageren, is die reactie natuurlijk funest voor het dassengezin.

Michel had nog heel veel meer onderweg te vertellen. Dat komt vooral omdat de lentebodes zich immers allerwegen aanmelden: alles ontluikt en gaat bloeien, waardoor er enorm veel “vertelswaardigs” weer zichtbaar wordt. Enkele voorbeelden: bloeiende brem (mierenbroodjes!), de eikenboom met de mannelijke katjes en de nu niet gevonden vrouwelijke bloempjes, de witte dovenetel met nectar achterin de bloem, de hommel en z’n nest onder de grond, de vlinders (oranjetipje, bont zandoogje etc.).

Zo steeds uitleggend aan wetenswaardigs van wat we rondom ons zagen, was de tijd aardig aan het verstrijken. Omdat Michel de sleutel van het ontvangstcentrum bij zich had, moesten wij ons bijna “spoeien” om om half twaalf terug te zijn, opdat iedereen op tijd koffie of thee kon nuttigen.
Na terugkomst op onze basis posteerde Michel zich ook nog eens achter een tafel en schonk tientallen kartonnen bekers vol voor ieder die koffie wenste. Ook een plak cake lag voor een ieder te wachten. De zog. “koffiepotjes” werden weer bijgevuld. Al met al was het een gezellige drukte en er werd tussen de drie groepen uiteraard druk nagepraat over alle wederwaardigheden.
Haast jammer dat we weer een hele maand moeten wachten voordat een nieuwe seniorenwandeling onder de bezielende leiding van onze drie gidsen gemaakt kan worden. Nog maar eens aan dit drietal: hartelijk dank!