Dit was wel een dingetje…

c.a. 1000 trainingskilometers en nogal  een aantal uren krachttraining om 7.5 uur af te zien. Je moet er maar op komen.  Toch kwamen Marc Baaijens, Teun Brands, Niels van Erp, Dennis Verberk en Max den Ouden op dit idee. Het zou wel een dingetje worden maar écht een uitdaging om voor te trainen.
Het was nog medio zomer 2017 toen Baaijens op het idee kwam om na lange tijd weer een keer samen met vrienden een “survival run” te lopen.

Dit was iets wat de groep vaker deed en ook ditmaal was de groep voor! Echter was een pittige uitdaging gewenst en gingen ze zoeken naar mogelijkheden.  Het oog viel op een Iron Viking Run. 42km met 100+ obstakels. Je moet er maar zin in hebben dachten ze.Echter bleef dit idee hangen en groeide de drang om dit toch als een reëel haalbare uitdaging te gaan zien. “We hebben een jaar om te trainen, dat moet toch voldoende zijn?” opperde Baaijens. De rest was verkocht en zo werden de eerste plannen gemaakt. Een marathon met 100+ obstakels dat moet je toch wel serieus nemen. Er komt toch iets meer bij kijken dan bij een potje voetballen op de zondagmorgen dachten de mannen. Verberk, personal trainer van beroep, had de kennis in huis om een degelijk trainingsschema te maken. Dat was al stap 1, er aan houden is stap 2 kwam de rest achter. Vooral de wintermaanden waren zwaar. “Met -10 graden gaan hardlopen is geen pretje” vertelt Den Ouden. Echter zijn er ook in de winter de nodige kilometers gemaakt.

Als een soort van 0-meting werd door de groep besloten om in te schrijven voor de halve marathon van Utrecht (18 maart 2018). De meerderheid kon! echter door blessures was het niet voor iedereen mogelijk om aanwezig te zijn. Na deze halve marathon wisten we wel waar we stonden. Er was nog werk aan de winkel, dat was de conclusie.Het weer werd beter, en zo ook de training! Langere afstanden werden gemaakt en er werd beter gepresteerd tijdens de krachttraining. Zouden we er dan echt klaar voor zijn?

19 mei 2018, de Iron Viking Amsterdam Hills Edition
06.30 vertrekt de auto vol richting het noorden. Dat waar de heren zo lang voor hadden getraind was eindelijk zo ver. De start was om 09.40 en om die tijd stonden ze ook klaar.
De race was als volgt; 42 kilometer verdeeld in 3 rondes. 19km, 14 kilometer en 7 kilometer. De overige 2 kilometer werd verdeeld over de verschillende afstanden. “De eerste 19 kilometer gingen erg snel, we hadden een goede voorbereiding gehad en hierdoor konden we een vrij hoog tempo aanhouden.” Verteld Teun. Pas na 25 kilometer en c.a. 65 obstakels waarvan de een weer zwaarder dan de ander, begonnen er pijntjes op te komen. Kramp in de kuiten, bovenbenen en andere spieren die we nog nooit gevoeld hadden begonnen roet in het eten te gooien. Echter hield het 5tal elkaar op de been en werden door elkaar gemotiveerd om niet op te geven, al was dit ooit erg lastig. Met een uitvalpercentage van c.a. 50% vorig jaar had het 5tal de intentie om bij de goede 50% te zitten en dus de race binnen te tijd uit te lopen. Met nog 4 kilometer te gaan en nog een uur op de klok, besefte ze dat het binnen handbereik lag. En zo was het ook. 42 kilometer en 100+ obstakels verder kwamen ze binnen. 7 uur en 5 minuten afgezien.

“Het was een geweldige ervaring, maar het was wel een dingetje”